KU PAMIĘCI

Ludomir Benedyktowicz "Nad mogiłą powstańca" obraz z 1873 r.

 

PRO  M E M O R I A

Błysło i hukło i krew się polała.
We krwi spłynęła nasza Polska cała.
Tysiące mogił wyrosło nad ziemią,
A na nich chwasty, piołunu zielenią.

    Znaku Chrystusa wrogi zabronili.
    Księży wygnali, by się nie modlili.
    Rodzinie zmarłych zdarli czarną szatę,
    By nie płakała męża, ojca, brata,

Lecz ni wzrok szpiega, ni wraży oszczerca,
Patrzyć nie umie na głąb ludu serca.
Zatrzeć nie może w tem sercu wspomnienia,
Czasu boleści, na lato cierpienia!

    Tam rylcem zemsty wyryto na wieki,
    Okrutność wroga, odwet niedaleki.
    Tam zgromadzono pamiątki utraty.
    Tam stanął pomnik odwetu bogaty!

I przyjdzie chwila, że to wnętrze skryte,
Wyrodzi zemsty owoce obfite.
Rozbiwszy wrażą budowę podłoty,
Kościami wroga, zmartwychwstaniem cnoty!

    A wokół wzniesie pomarłym kurhany,
    Co ongi zleli krwią swą polskie łany.
    A nowy kapłan, LUD, groby poświęci,
    Krwią swych ciemięzców, dla wiecznej pamięci.

 

                                                                        E.K.